Lublin-Tomaszów Lubelski-Zamość-Lublin

Niedziela, 13 lipca 2014 · dodano: 15.07.2014 | Komentarze 0

Czterodniowa pora deszczowa wykluczyła wszelkie wypady na rowerze. W sobotę wieczorem pogoda zaczęła się jednak zmieniać na lepsze, więc na niedzielę postanowiłem udać się na kolejny etap mojego Stolice Lubelskich Powiatów Tour 2014. Po zeszłotygodniowych odwiedzinach w Janowie Lubelskim i Biłgoraju, tym razem celem były położone nieco bardziej na wschód Tomaszów Lubelski i Zamość. Zupełnie przy okazji chciałem również odwiedzić roztoczańską trifectę, czyli Szczebrzeszyn, Zwierzyniec i Krasnobród.


This artwork, "Stolice Lubelskich Powiatów Tour 2014", is a derivative of "Mapa administracyjna województwa lubelskiego '' by MaKa (CC BY SA )."Stolice Lubelskich Powiatów Tour 2014" is licensed under CC BY SA by chirality.

Początkowo planowałem wyjechać o siódmej rano, ale tak mi się fajnie wylegiwało, że dom opuściłem grubo po dziewiątej. Jadąc koło Zalewu Zemborzyckiego z ulgą obserwowałem niewielką falę, która zapowiadała słabszy wiatr niż tydzień wcześniej. Praktycznie przez całą trasę wiatr miałem boczny, więc niewielkie zmiany kierunku jazdy zmieniały go z pomocnika na wroga i odwrotnie. Temperaturowo też było znośnie, a do tego lekko zachmurzone niebo trochę chroniło przed palącym słońcem. Znane mi rejony skończyły się około 10 km za Wysokiem, gdy w Tarnawie Małej odbiłem z drogi 835 na wschód na drogę 848. Za Wysokiem musiałem po raz kolejny ignorować serię swiateł ruchu wahadłowego. Gdy na pierwszych takich światłach ominąłem samochody na bułgarskich i ukraińskich tablicach, już nigdy nie dane było im mnie wyprzedzić. Nie ma to, jak dobra organizacja ruchu... Od Tarnawy Małej aż do samego Tomaszowa Lubelskiego jakość dróg była nawet dobra, no może z wyjątkiem odcinka Krasnobród-Tomaszów, gdzie zdarzały się dosyć kiepskie kawałki. Co mnie zaskoczyło to to, że trasa była stosunkowo płaska, bo po Roztoczu spodziewałem się jednak czegoś bardziej pofalowanego. Jakiś mądry człowiek wyznaczył drogę doliną, bo ze wszystkich stron otaczały mnie konkretne pagórki. W każdej z trzech miejscowości - Szczebrzeszynie, Zwierzyńcu i Krasnobródzie – zatrzymywałem się na chwilę na fotki lub uzupełnianie płynów. W Zwierzyńcu szarpnęli się na DDR przez miasto z jednoczesnym zakazem ruchu rowerowego po jezdni. Do miasteczka wjechałem, gdy w kościele kończyła się jedna msza i zaczynała kolejna, więc DDR był zapchany owieczkami. Tak to jest, jak się buduje DDRy bez wyjaśniania mieszkańcom, jak się ich używa. Droga ze Zwierzyńca do Obrocza wydawała mi się na mapie trochę bezsensowna, bo wiodła niejako po bokach prostokąta. Postanowiłem być cwany i jechać po przekątnej, bo jak przekonywał Pitagoras powinno być krócej. Niestety, kiepski asfat zmienił się po pewnym czasie w szuter, który z kolei przepoczwarzył się w ubity grunt, a ten w piach. Z podkulonym ogonem musiałem się z tego "skrótu" wycofać. Chciaż Tomaszów Lubelski był celem mojej podróży, to jednak po dotarciu do niego zatrzymałem się jedynie na tradycyjną fotkę przy tablicy z nazwą miasta. Następnie pojechałem do położonego o kilka kilometrów dalej Bełżca, by odwiedzić miejsce po dawnym niemieckim obozie zagłady. Mimo, że po obozie nie ma śladu, a miejsce pamięci to zwały kamieni i kawałki drutu zbrojeniowego, to jednak świadomość, że tak niewielki obszar pochłonął 300 tysięcy ludzkich istnień, robi dobijające wrażenie. Po opuszczeniu Bełżca nie wróciłem bezpośrednio do Tomaszowa lecz udałem się na zachód do Narola, czyli pierwszej większej miejscowości położonej w województwie podkarpackim. Był to pierwszy raz, gdy na rowerze opuściłem województwo lubelskie i trochę musiałem się nagimnastykować, aby ominąć płynące ulicami miód i mleko. Na nawrocie, jakiś monument przekonywał, że opuszczam województwo podkarpackie, a wjeżdżam do województwa zamojskiego – widać, że nie wszystkie pomniki po czasach słusznie minionych w naszym kraju zburzono. Po powrocie do Tomaszowa, spocząłem przez chwilę na rynku, gdzie w animowanej fontannie dokonałem spłukania NaCl z twarzy. Tutaj też dokonałem pobieżnych kalkulacji, z których wynikało, że do Lublina powinienem dotrzeć już w nocy. No ale to nie problem, bo właśnie dlatego zabrałem z domu mocną lampkę przednią. Jak zacznie się szarówka, wyciągnę ją z kieszeni i zamontuję na kierownicy. Zaraz, zaraz, a gdzie się podział uchwyt do lampki? W tym momencie zrozumiałem, że z lampki przedniej nie będę miał jednak wielkiego pożytku :-). Postanowiłem nie martwić się na zapas i czym prędzej udałem się w kierunku Zamościa. Ten odcinek znacznie bardziej pagórkowaty niż poprzednie, ale kompensował to bardzo dobry stan nawierzchni. Na zatłoczonym rynku w Zamościu zatrzymałem się dosłownie na chwilę, bo chciałem jak najwięcej przejechać jeszcze za dnia. Po wyjeździe z Zamościa podjąłem najgłupszą decyzję podczas tej wycieczki i zamiast jechać do Piask DK17 jak człowiek, postanowiłem dostać się tam bocznymi drogami przez Nielisz i Żółkiewkę. Jedynym powodem tej decyzji było to, że po DK17 jechałem do Piask już wcześniej, więc lepiej eksplorować nowe. Jakość nawierzchni zeszła błyskawicznie na psy, a do tego jechałem prosto pod zachodzące Słońce – nie tylko oślepiało, ale i czyniło mnie boleśnie świadomym tego, że niedługo zniknie za horyzontem. W Nieliszu nad jeziorem jakaś impreza kulturalno-rozrywkowa, więc sporo ludzi błąkało się po szosie w pijackim amoku. Tuż za Żółkiewką stało się coś, czego nie było w scenariuszu - wpakowałem się w epicką dziurę. Początkowo myślałem, że już po zawodach, bo dźwięki jakie temu towarzyszyły nie były za ciekawe. Inspekcja szkód wykazała rozdartą oponę (mogłem spokojnie w powstałą dziurę włożyć wskazujący palec i pozdrowić nim wszystkich odpowiedzialnych za stan dróg na Lubelszczyźnie), rozdartą dętkę i rozwalony uchwyt lampki tylnej. Duże i sztywne łatki samoprzylepne z Lidla (kupiłem je razem z torbą podsiodłową kilka tygodni wcześniej, danke schön), umożliwiły mi podklejenie opony od środka. Z naprawami udało mi się uporać jeszcze w szarówce. Niestety światła tylnego nie udało mi się zamocować. Kolejne 30 km do Piask przejechałem z duszą na ramieniu. Po pierwsze, widoczność coraz gorsza, a u mnie żadnej lampki, więc lęk przed samochodami z obu kierunków spory. Do tego obawa przed dziurami w drogach, bo z naprawą kolejnej usterki nie byłoby łatwo. Sytuację ratowało to, że właśnie trwał finał Mistrzostw Świata w piłce nożnej, więc ruch na drogach był niewielki. Wymijał mnie nawet policyjny radiowóz i byłem przygotowany na to, że zaraz zawróci i zarobię mandat. No ale pewnie jechali do jakiegoś ważnego wezwania. Na dokładkę, w okolicy Częstoborowic kładła się mgła od pobliskiego stawu, więc naprawdę nie było mi tam do śmiechu. W Piaskach zatrzymałem się na stacji benzynowej, gdzie pożyczyłem od jej pracownika narzędzia, dzięki którym lampka tylna wróciła na swoje właściwe miejsce. Po opuszczeniu stacji i ujechaniu kilku metrów zrozumiałem jednak, że ciemności są tak głębokie, iż nie mam najmniejszej szansy, aby dotrzeć bez oświetlenia przedniego do Lublina. Złapałem więc bocialarkę w lewą dłoń i resztę trasy pokonałem w dolnym chwycie, trzymając lampke tuż pod kierownicą. Muszę powiedzieć, że nie jechało się źle. Po wyjeździe z Piask zaatakowała mnie wataha psów. Był to piąty atak tego dnia (trzy poprzednie były indywidualne, a tylko jeden grupowy), ale psy były widać wypoczęte, bo odpuścić nie chciały i zachodziły mnie ze wszystkich stron. Dopiero jak dostały po ślepiach światłem z bocialarki w najsilniejszym trybie, odwaga je opuściła. Głupie bydlęta. Do domu dotarłem już bez przygód i załapałem się jeszcze na 122 minutę meczu Niemcy-Argentyna.
Reasumując, wycieczka bardzo ciekawa, z której mogłem wyciągnąć kilka pożytecznych lekcji. Po pierwsze, ZAWSZE lepiej jechać świtem i rankiem niż ciemną nocą. Lepiej więc wyjeżdżać z domu wcześniej, nawet jeżeli się nie bardzo chce, bo za takie poranne ociąganie płaci się podwójnie po przeciwnej stronie dnia. Po drugie, pakując się do drogi trzeba to robić na spokojno, a nie w ostatniej chwili. Wożenie dodatkowych łatek, śrubek, kawałków drutu, itp. pozwoli na prowizoryczną reperację usterek, które w warunkach warsztatu są trywialne, ale w szczerym polu stają się poważnym problemem. Pewnie warto też wozić jakąś zwijaną oponę, ale to raczej odpuszczę, bo bardzo nie lubie jeździć nadmiernie obładowany.


Między Lublinem a Bychawą © chirality


Mój rower w Szczebrzeszynie © chirality


Rondo w Zwierzyńcu © chirality


"Skrót" między Zwierzyńcem a Obroczem © chirality


Roztoczański Park Narodowy © chirality


Rynek w Krasnobrodzie © chirality


Mój rower w Tomaszowie Lubelskim © chirality


Miejsce Pamięci w Bełżcu © chirality


Miejsce Pamięci w Bełżcu © chirality


Miejsce Pamięci w Bełżcu © chirality


Żelazny koń w Bełżcu z szynami-pułapkami dla szosówek © chirality


Na granicy województwa lubelskiego i podkarpackiego © chirality


Narol © chirality


Maszt w Tarnawatce © chirality


Hopki na trasie Tomaszów Lubelski-Zamość © chirality


Mój rower w Zamościu © chirality


Mega gitara w Zamościu (chyba atrapa) © chirality


Kamieniczki w kolorach podstawowych w Zamościu © chirality