Ukraina: Kowel-Włodzimierz Wołyński

Piątek, 7 sierpnia 2015 · dodano: 03.02.2016 | Komentarze 0

Wstaję przed ósmą i wychodzę na miasto coś zjeść. Kończy się na hot-dogu i kawie. W pokoju pakuję sakwy i pełen obaw udaję się na parking, na którym nockę spędził mój rower. Z ulgą dostrzegam, że nadal tam stoi. Ruszam w stronę Gruszówki i tym razem nie kombinuję, bo jadę do Lubitowa drogą kijowską. Gdzieś jeszcze w mieście przypadkowo muskam lewą manetkę. Łańcuch spada na średnią tarczę, na której zostanie już do końca ukraińskiej przygody. Na wylocie z Kowla podjazd na wiadukt, który wchodzi w miarę przyzwoicie. W Lubitowie opuszczam M07 i dosyć kiepskimi asfaltami docieram do Gruszówki, dawnej wioski moich dziadków. Nie zatrzymuję się tam na zbyt długo, bo temperatura dochodzi do 36 stopni, a uzupełnienie płynów staje się priorytetem. W Lityniu pytam jakiegoś miejscowego o sklep, a ten pokazuje, że muszę odbić w jakąś boczną dróżkę. Jadę i widzę zrujnowany budynek z kłódką na drzwiach. To coś mogło być sklepem za Gorbaczowa, więc zaczynam nabierać podejrzeń, że zostałem wystawiony do wiatru ( nota bene, wieje dzisiaj konkretnie ze wschodu). Na budynku obok wisi ukraińska flaga, godło i jakieś tablice, więc postanawiam się tam zapuścić. W drzwiach mijam się z kobietą, która jest sklepową z ruiny obok. Okazuje się, że lityński sklep otwiera się, gdy pojawi się klient. Sklep na klienta nie czeka, bo to takie europejskie. W sklepie wybór niewielki, ale i tak interesują mnie tylko płyny, które uzupełniam i jadę dalej. Za miasteczkiem jakiś facet pasie krowy i coś do mnie krzyczy. Odpowiadam, że ja z Polszczi i nie wiem, o co chodzi. Facet pokazuje przegub dłoni, a ja łamanym radzieckim odpowiadam adinactat piatcat szest. Chyba zrozumiał, bo nie ma zamiaru mnie batożyć. Przed Kupyczowem miejscówka z barszczem sosnowskiego (pamiętałem ją z zeszłego roku), ale ani nie jestem głodny, ani nie mam ochoty jej fotografować. W kupyczowskim sklepie ponownie uzupełniam zapasy wody. Obsługa się zmieniła, bo w zeszłym roku pracowała tutaj kobieta, która dobrze mówiła po polsku. W Czernijowie mijam zrujnowany kościół katolicki. Mam ochotę go obfotografować, ale pod budynkiem siedzą na ławkach miejscowi chłopi i jakoś nie chcę zakłócać im wypoczynku. Na wysokości Świniarzyna skwar i mocny wiatr wygrywają, więc postanawiam najbardziej piekielny fragment dnia przeczekać na zadaszonym przystanku. Wystawiam na słońce uprane w Kowlu buty SPD, które schną błyskawicznie. Strzelam fotki, studiuję mapy i ogólnie się opieprzam. Gdy czuję się w miarę wypoczęty i znudzony, ruszam w kierunku Makowiczów i za miasteczkiem zatrzymuję się przy cmentarzu. Widzę, że odchodzi tam likwidacja starych grobów, bo brakuje miejsca na nowe. W poszukiwaniu polskich śladów wchodzę na teren cmentarza, ale szybko się z niego zmywam. Likwidacja polega na usuwaniu jedynie krzyży i wszelkich tablic. Zarośnięty teren jest nadal usłany regularnymi kopcami, a jakoś nie mam ochoty chodzić po ludzkich szczątkach. Dojeżdżam do miejsca, w którym odbija gruntówka do Twerdynia, dawnej siedziby moich pradziadków. Ze starych map pamiętam, że w miejscu, gdzie jest teraz wielkie gospodarstwo rolne, kiedyś były dwie polskie osady, Antonówka i Mirosławówka, w miejscu których żółcą się teraz łany pszenicy. Robię trochę zdjęć i zaczynam się mierzyć z dwoma hopkami wyrysowanymi przez ciągnące się po het, het pole. Jest już po zbiorach, zapewne kukurydzy, i jadę kreską gruntu wśród ścierniska najeżonego wysokimi na 20 centymetrów sztywnymi badylami. Podejrzewam, że upadek na takim ściernisku mógłby być zabójczy. Co ciekawe, przed wojną była tutaj inna polska osada, Adamówka. Po hopkach przyjemny łagodny zjazd do samego Twerdynia. Robię krótki postój pod cerkwią i kieruję się na Kisielin. Droga przechodzi w mój znienawidzony tłuczeń, który będzie się ciągną aż do Oździutyczów. Droga jest wyjątkowo szeroka i parafrazując klasyka, „szerokość już jest, czas na nawierzchnię”. Tuż przed Kisielinem mijam drogowskaz odwrócony do mnie „plecami”. Gdy go czytam z drugiej strony okazuje się, że wskazuje on miejsce mordu miejscowych Żydów. Akurat jeżeli chodzi o czystki etniczne, to na tych terenach panowało równouprawnienie. Wśród łanów zboża rzeczywiście widzę lśniący bielą monument, ale nie znajduję w sobie motywacji, żeby tam podjechać. Wjeżdżam do miasteczka i zastanawiam się, gdzie są ruiny katolickiego kościoła. Na mapie widzę, że Kisielin jest dosyć duży, z klastrami domostwo rozrzuconymi wśród lasów i nie chcę snuć się tutaj jak dziecię w ciemności. Pytam miejscowych o sklep i dzięki wskazówkom szybko go odnajduję. Z wnętrza dobiega gwar rozmów, ale gdy tam wchodzę zapada niezręczna cisza. Jak ja uwielbiam takie sytuacje. Proszę sprzedawczynię o picie i jakieś ciastka. Ta mówi, że wczoraj również przejeżdżał tędy rowerzysta z Polski i sama pyta, czy chcę zobaczyć ruiny kościoła. No przecież po to tu przyjechałem, ale jedynie pytam od niechcenia, czy to daleko. Okazuję się, że nie, a do tego w tamtym kierunku jedzie rowerem miejcowa gospodyni z dzieckiem. Zabieram się z nią, mijamy konkurencyjną cerkiew i moim oczom ukazują się ruiny. Przez chwilę zastanawiam się, czy powinienem zdjąć kask przed wejściem do środka. Zdejmuję. Miejsce jest dosyć surrealistyczne, bo rzadko można spotkać kościół w takim stanie. Na ścianach ledwo widoczne fragmenty fresków. Obok kościoła mogiły ofiar rzezi z lipca 1943 roku. Kilka osób z mojej rodziny straciło w tych okolicach życie, ale na tablicy z listą nazwisk nie widzę nikogo znajomego. Nie wiem, czy to dobrze, czy źle. Napisy na tablicach dosyć mgliste – nic z nich nie wynika, poza tym że mordów na obywatelach radzieckich narodowości polskiej dokonały elementy obszarniczo-nacjonalistyczne (sic!). Rozumiem, że nikt nie chce irytować obecnych mieszkańców tych ziem. Zresztą chwali się miejscowej ludności, że ruiny tego kościoła zostawiła w spokoju, bo przecież za czasów sowieckich można było je rozebrać do ostatnie cegły. Opuszczam to miejsce i tłuczniem rozsypanym wśród lasów i łąk jadę dalej. Gdy w Oździutyczach docieram do asfaltu jestem wręcz szczęśliwy, bo ta telepanina zaczynała mi wychodzić nosem. Przed dotarciem do głównej drogi na Włodzimierz Wołyński robię postój przy poletku barszczu sosnowskiego. Baldachimy rzucają przyjemny cień, ale na szczęście kwiatostany już przekwitłe. W Mołczanowie wbijam się na drogę N22 do Włodzimierza. Szeroka, ale jakość asfaltu różna. Czasami jadące z naprzeciwka samochody uprawiają slalom po całej szerokości, aby uniknąć pojawiających się kraterów, tudzież epicko pofalowanego asfaltu, który podtopiony tropiklnym słońcem leniwie spływa na pochyłościach. Do Włodzimierza docieram jeszcze przed zmrokiem. W jakimś sklepie kupuję pieczonego kurczaka. Sklepowa pyta, czy chcę do niego coś tam, coś tam. Ponieważ nie wiem, co to jest owo coś tam, dziękuję. Przed sklepem jakiś zapity jegomość mówi, żebym uważał, bo Ukraina to bandycki kraj, po czym pyta, czy może napić się coli z butelki. Z MOJEJ butelki. Ponieważ po czymś takim musiałbym ją wyrzucić, więc odmawiam. Facet lekko zdezorientowany, ale odpuszcza. Pytam policjanta o hotel i po chwili już się w nim melduję. 280 hrywien – tyle samo, co w Kowlu, ale znacznie lepszy standard, do tego w łazience szampon i mydło, jak również śniadanie w cenie. No i żadnych problemów z zostawieniem roweru. W pokoju pranie, przepak i spać.



Schronienie przed skwarem, okolice Świniarzyna na Wołyniu © chirality


Fajrant na przystanku koło Świniarzyna na Wołyniu - kolory przystanku zlewają się z niebem i ziemią prawie idealnie © chirality


Wołyński krajobraz © chirality


Żniwa na Wołyniu © chirality


Droga do Makowiczów na Wołyniu © chirality


Wjazd do Makowiczów na Wołyniu © chirality


Cmentarz w Makowiczach na Wołyniu © chirality


Gospodarstwo rolne w okolicach Makowiczów © chirality


Droga Makowicze-Oździutycze na Wołyniu © chirality



Wołyńskie żniwa © chirality


Gruntówka na Twerdynie © chirality


Hopka przed Twerdyniem na Wołyniu © chirality


Hopki do Twerdynia na Wołyniu © chirality


Zjazd do Twerdynia na Wołyniu © chirality


Ściernisko najeżone badylami, Wołyń © chirality


Łany zboża na Wołyniu - inspiracja dla ukraińskiej flagi? © chirality


Twerdyńskie bociany, Wołyń © chirality


Cerkiew w Twerdyniu na Wołyniu © chirality


Mech (porosty?) na korze © chirality


Rogatki Kisielina na Wołyniu © chirality


Kisielin na Wołyniu © chirality


 Ruiny kościoła w Kisielinie na Wołyniu © chirality


Ruiny kościoła w Kisielinie na Wołyniu © chirality


Wnętrze kościoła w Kisielinie na Wołyniu © chirality


Kościół w Kisielinie na Wołyniu, resztki fresków © chirality


Kościół w Kisielinie na Wołyniu, sklepienie © chirality


Wnętrze kościoła w Kisielinie na Wołyniu © chirality


Krzyż więczący kościół w Kisielinie na Wołyniu © chirality


Nisza w kościele w Kisielinie na Wołyniu © chirality


Kościół w Kisielinie na Wołyniu, zakratowane okno © chirality


Kościół w Kisielinie na Wołyniu,ozdobny detal © chirality


Kościół w Kisielinie na Wołyniu, metalowy detal © chirality


Kościół w Kisielinie na Wołyniu, gdyby mury przemówiły... © chirality


Barszcz sosnowskiego na Wołyniu © chirality


Pomnik Włodka Wołyńskiego we Włodzimierzu Wołyńskim © chirality


Włodzimierz Wołyński © chirality


Memoriał poległych na wschodzie Ukrainy, Włodzimierz Wołyński © chirality


Memoriał we Włodzimierzu Wołyńskim © chirality


Kościół św. św. Joachima i Anny we Włodzimierzu Wołyńskim © chirality


Hotel w centrum Włodzimierza Wołyńskiego, rowery mile widziane © chirality