Zalew Zemborzycki

Piątek, 20 maja 2016 · dodano: 20.05.2016 | Komentarze 0

Po zimnych ogrodnikach pogoda wygrzebała się w końcu z kilkudniowej zapaści, więc mogłem się przejechać na krótko. Niedawno przeserwisowałem to i owo w szosówce, więc wypadało ją przetestować blisko domu. Nie rozsypała się po drodze, więc nie jest źle. Wyszły dwa kółka dookoła Zalewu. Na trasie sporo narodu, zarówno na rowerach, jak i niestety na rolkach. Ktoś odmalował kładkę przez Bystrzycę, którą bezlitośnie żarła była rdza, więc wygląda ona teraz prawie jak nowa. Piszę „prawie”, bo to malowanie jest tak niejednolite, że mogłoby robić za maskowanie przed atakiem bombowców.


Pokaż trasę GPS

Wschodu Pięknego dwie trzecie

Niedziela, 1 maja 2016 · dodano: 07.01.2017 | Komentarze 0

Piękny Wschód to jeden z nowszych 500-kilometrowych maratonów rowerowych w kalendarium. Odbywa się na przełomie kwietnia i maja, a więc nieprzyzwoicie wcześnie. Pomimo tego, że w tym sezonie moim najdłuższym dystansem była setka, pomyślałem sobie, że na ten maraton mógłbym się porwać. Co prawda rozsądek podpowiadał, że dystanse trzeba zwiększać stopniowo i wyruszać na 200 km, gdy przejechało się wcześniej 100 km, a przed 300 km, wypada mieć już przejechane 200 km, itd. W przypływie niczym nieuzasadnionego optymizmu pomyślałem, że pierwsze 200 km przejadę w tym samym dniu, co pierwsze 300 km, a to z kolei w tym samym dniu, co pierwsze 400 km, a to z kolei w tym samym dniu, co pierwsze 500 km. Formalnie więc wszystko będzie w porządku. Zaplanowałem przejechać oficjalną trasę maratonu „pod prąd”, wbijając się w nią w punkcie leżącym najbliżej Lublina. Nie tylko dlatego, aby minąć na trasie wszystkich uczestników tego szaleństwa, ale również po to, aby płaskie Polesie objeżdżać na końcu, a nie na początku. Taki był plan, ale w dniu startu właściwego maratonu pogoda była tak kiepska, że swój własny wyjazd postanowiłem przełożyć na następny dzień. Tak też się stało, ale dom opuściłem znacznie później, niż planowałem. Miało być tuż po wschodzie słońca, a skończyło się na kwadransie przed jedenastą. Robiłem jednak dobrą minę do złej gry i wmawiałem sobie, że nie ma to znaczenia, bo tak czy siak będę musiał spędzić w siodełku całą noc. W konsekwencji, po pokonaniu ok. 20 km, na pętlę Pięknego Wschodu wbiłem się w Garbowie tuż przed południem. Przejechałem przez Nałęczów i skierowałem się na Kazimierz Dolny. Na tym odcinku minąłem kilku szosowców, ale tylko jeden wyglądał na na tyle umęczonego, aby być niedobitkiem Pięknego Wschodu. Niestety na Stravie nie wyskoczył mi jako flyby. Kilka kilometrów przed Kazimierzem zaczęły się korki. Majowy weekend w pełnej krasie. Im bliżej centrum, tym było gorzej. Do tego na wąskiej jezdni z chlapniętą podwójną ciągłą ciężko było objeżdżać stojące pojazdy. I dlatego aż do nadwiślańskiego deptaka wlokłem się jak żółw. Na zatłoczonym rynku zrobiłem krótką przerwę, którą poświęciłem na dokręcanie poluzowanych śrub siodełka. Wyjazd z miasteczka równie mozolny, jak wjazd. Po wygramolenie się z kazimierskiego dołka okazało się też, że wiatr postanowił nie pomagać i zawiewał konkretnie z kierunków wschodnich. Rozczarowało mnie to, bo Windyty obiecało przez kilka dni poprzedzających wyjazd elegancki wiatr w plecy przez pierwszą połowę trasy. W ramach rekompensaty było jednak przyjemnie ciepło (w szczycie 20 stopni) i słonecznie. W Chodlu skręciłem na rondzie na południe i przejechałem obok miejsca kolizji z motorowerzystką. Dawne, dobre czasy. W Kraśniku powitała mnie fatalna DDR, z której byłem zmuszony skorzystać przez strategicznie poustawiane znaki. W mieście zrobiłem przerwę nad jakimś stawem, u brzegów którego szczęśliwie znajdował się otwarty sklep. Wrogi rowerzystom, bo jak wół stał tam „zakaz opierania rowerów o ścianę”. Nie oparłem, jedynie nad wodą wypiłem butelkę mleka, dokręciłem poluzowane śruby bagażnika i pojechałem dalej. Za Stróżą dłużący się podjazd i od tego momentu przestało być płasko. W Modliborzycach ostre hamowanie i ledwo unikam kolizji z delikwentem, który wyjechał mi z podporządkowanej prosto przed nosem. Twarz kierowcy wydawała mi się dziwnie znajoma i dopiero później przypomniałem sobie, że widziałem jego zdjęcie na Wikipedii pod hasłem „kark”. Jaki ten świat mały. Na rynku w Janowie Lubelskim zrobiłem krótką przerwę na herbatę i lody. Mimowolnie posłuchałem młodej matki opisującej proces odstawiania oseska od piersi. Pasjonujące. Odcinek z Frampola do Biłgoraja jak zwykle bardzo przyjemny, bo dobry asfalt i delikatnie z górki. Na obwodnicy Biłgoraja wyskoczyła DDR, ale jechało się po niej przyzwoicie. Kilka kilometrów za miastem włączyłem oświetlenie – zacząłem płacić za późny wyjazd z domu. Od tej pory aż do świtu wrażeń wizualnych niewiele. Tylko droga. Na ostrym podjeździe przed Zwierzyńcem zostaję otrąbiony na łuku drogi przez wyprzedzającego mnie kierowcę. Rzucam w jego stronę mięsem. W myślach, a nie dosłownie. W miasteczku robię krótką przerwę i wtedy orientuję się, że tylną lampkę mam wyłączoną. Zaczynam rozumieć reakcję tego kierowcy i cofam wyrzucone mięso. Okazuje się, że lampka, z którą jadę pierwszy raz, wyłącza się od wstrząsów. Ewidentny błąd konstrukcyjny, bo nawet po krótkotrwałym przerwaniu kontaktu na stykach, lampka nie powinna się resetować do pozycji off. Od tej pory na lampkę zerkam co kilka minut, szczególnie że drogi w tych okolicach nie są zbyt dobre. W ciągu nocy lampka wyłącza mi się samoczynnie jeszcze kilka razy. W Krasnobrodzie i jego okolicach najgorsze drogi podczas tego wyjazdu. Przejeżdżam obok jakiegoś zbiornika wodnego, gdzie kręci się sporo pijanych ludzi. Robię krótką przerwę na rynku, ale szybko się stamtąd zmywam, gdyż rewir okupuje podchmielona młodzież próbująca coś głośno artykułować. Chyba po włosku. W sumie dziwne miasto, bo ludzie odstawiali melanż, a po ulicy biegały lisy. Ale te, w przeciwieństwie do zadziornych psów, na mój widok zwiewały. Opuściłem czym prędzej tę okolicę z duszą na ramieniu przed pijanymi kierowcami. Wbiłem się na DK17 i skierowałem na południe do Tomaszowa Lubelskiego. Droga zrobiła się mokra, co mnie trochę zaskoczyło, bo jeszcze w Zwierzyńcu jechałem pod rozgwieżdżonym niebem. Tłumaczyłem sobie jednak, że były to zapewne pozostałości po deszczach z ostatnich kilku dni. Po kilku hopkach mających swoją kulminację w Tarnawatce dojechałem do rogatek Tomaszowa, gdzie na stacji benzynowej uzupełniłem zapasy płynów. Gdy za miastem zacząłem podjeżdżać na maksymalną wysokość podczas tej wycieczki, rozpadało się. Zupełnie nie byłem na to przygotowany, ale łudziłem się, że będzie to zjawisko przejściowe. Odcinek do Tyszowców okazał się cięższy, niż się spodziewałem. Momentami kiepska nawierzchnia, a do tego ciągle góra-dół. Płynąca jezdnią woda powodowała, że wszystkie zjazdy pokonywałem na hamulcach, bo gleba w takiej okolicy o północy nie była tym, czego chciałbym doświadczyć. Z bolącym sercem słuchałem, jak klocki hamulcowe zdzierały się do krwi. Odcinek ten obfitował również w spacerujące pieski, które zapewniały, że nie mogłem się nudzić. W Tyszowcach zatrzymałem się na przystanku. Jeszcze tego wewnętrznie nie werbalizowałem, ale wiedziałem, że ta zabawa nie zakończy się zgodnie z planem. Deszcz nie ustawał, bębniąc monotonnie o dach wiaty. Nie wiem, czy w takich warunkach gorsza jest jazda, czy czekanie. Zapewne gorsze jest to, co człowiek robi w danej chwili. Wybrałem to drugie, ale ponieważ temperatura spadła do 10 stopni, nie był to piknik. W pewnym momencie pod przystanek podjechał radiowóz. I pomimo tego, że trzymałem stopy na siedzisku, policjanci nie zawracali mi głowy. Na przystanku zeszło mi dobre cztery godziny. Świtało, deszcz ustał i okolica zaczęła rozbrzmiewać śpiewem wszelkiej maści ptaków. Nie było sensu siedzieć na tym przystanku dłużej, więc z kłopotami wsiadłem na rower. Obolałe i wychłodzone mięśnie pokazywały, że jazda na rowerze nie zawsze jest łatwa i przyjemna. Za Tyszowcami minąłem farmę wiatrową, której światła mrugały do mnie nocą na wiele kilometrów przed miastem. W drodze do Hrubieszowa przyroda zaczęła się budzić na dobre. Po jezdni biegały w te i we wte stada saren i stworów do nich podobnych. Kumkanie żab i, jak na wielu innych odcinkach, masa rozjechanych jeży. Na wjeździe do Hrubieszowa droga z pierwszeństwem, którą jechałem skręcała w prawo. Jadąc prosto nawet nie spojrzałem, czy z prawej nie nagina nikt na pierwszeństwie. Zmęczenie. W centrum miasta zatrzymałem się koło sklepu, gdzie zjadłem coś przypominającego śniadanie. Trochę porozmawiałem z właścicielem tego przybytku i tylko ze względu na to, że Hrubieszów nie dorobił się stacji kolejowej, skierowałem się do Chełma na własnych kołach. Ten odcinek jechałem po drogowskazach DW844, nie chciało mi się nawet zerkać na nawigację, i w konsekwencji za Teratynem przegapiłem skręt na Wojsławice. Chciałem się jednak trzymać oryginalnej trasy do gorzkiego końca, więc karnie zawróciłem. Za Uchaniami dosyć długi, ale łagodny podjazd. Trochę był on mi nie w smak. O święta naiwności! Gdybym wiedział, co czaiło się za Wojsławicami... Po skręcie na północ rozpoczął się trwający aż do Chełma przegląd Pagórów Chełmskich. Piękny krajobrazowo odcinek z bogatą infrastrukturą turystyczną, który jednak wydrenował ze mnie resztki sił. Na jednym z podjazdów mijałem objuczonego sakwiarza i nie mogło być jeszcze ze mną aż tak źle, skoro byłem w stanie mu odmachać. Na szczycie ostatniego wzgórza minąłem kolejną farmę wiatrową i wjechałem do miasta PKWN. Sporo znaków zakazu jazdy rowerem zmuszających do korzystania z kiepskich DDR. Resztkami sił doczłapałem się do dworca PKP, na którym postanowiłem zakończyć tę przejażdżkę. W wagonie rowerowym dwie rowerzystki trekkingowe z Lublina i do tego na trasie dosiadła się jakaś kobieta z typowym rowerem po bułki. Miała na swoim bolidzie dziwnie zamontowany dzwonek, z szajbką do dzwonienia po przeciwnej stronie niż chwyt kierownicy. Zastanawiam się, czy dzwonkiem po lewej stronie dzwoni prawą ręka. I na tych rozważaniach, jak i na zapadaniu w płytki sen, upłynęła mi podróż. Z dworca kolejowego w Lublinie dojechałem do domu na stojąco, bo kontakt czterech liter z siodłem powodował ostry ból.
Podsumowując, wyjazd okazał się bardzo ciężki. Przejazd takiej trasy bez przygotowania nawet w dobrych warunkach stał pod wielkim znakiem zapytania, więc deszcz i niska temperatura nocą z pewnością nie pomogły. Koniec końców odpuściłem najbardziej płaską część trasy, która o ironio zaczynała się właśnie w Chełmie. Nowe gminy niby wpadły tylko cztery (tak to jest, gdy się kręci długie trasy na własnych śmieciach), ale i tak ich sobie nie zaliczam, bo gminy ojczystego województw postanowiłem odhaczać czysto rowerowo, a tu jednak końcówka była koleją żelazną. Właśnie, pierwszy raz skorzystałem na wyjeździe rowerowym z innego środka transportu. Oby nie stało się to normą. Ze względu na opady, rower upaćkał się po uszy. Rozcentrowane tylne koło idzie na konto wspaniałych wertepów urokliwego Roztocza. A za zryte klocki, też na tyle, winię cały świat, a w szczególności deszcz.



Tłumy w Kazimierzu Dolnym © chirality


Staw w Kraśniku © chirality


Święto majowe w Kraśniku © chirality


Siedziałem mu na kole © chirality


Jemioły © chirality


Droga Hrubieszów-Chełm © chirality


Jeż... jeden z wielu, wielu © chirality


Chyba mnie zauważyły © chirality


Powrót na tarczy © chirality


Kask w Chełmie © chirality

Pokaż trasę GPS

Zalew Zemborzycki

Czwartek, 28 kwietnia 2016 · dodano: 04.06.2016 | Komentarze 0

Pogoda taka sobie, ale zmieniłem w szosie siodełko na stare (nowe jakoś uwiera tam, gdzie nie powinno) i pojechałem nad Zalew kręcić kółka. Wyszło ich w sumie siedem i co się ujechałem, to moje. W okolicach zachodu słońca temperatura zaczęła lecieć na twarz i do domu zajechałem, gdy termometr pokazywał siedem stopni. Na ul. Cienistej mijałem nieżywą sarnę. Z każdym kółkiem była nieżywa coraz bardziej. Dosyć ruchliwe miejsce i aż dziwię się, że nikt o tym nie powiadomił odpowiednich służb. No ale pewnie wszyscy, tak jak ja, oglądają się na innych. Na trasie kilku rowerzystów z Wysp, bo gdy słyszeli mnie jadącego za ich plecami, z uporem maniaka zjeżdżali do skrajnej lewej. Jeden, jadący obok niewiasty, nawet pozdrowił mnie staropolskim „spier**aj!” zupełnie bez obcego akcentu. Niewiele myśląc spier**liłem, chociaż kusiło mnie, żeby zrobić nawrót. O, i remontują zapadniętą kostkę na kolejny odcinku DDR prowadzącej nad Zalew. Decyzja słuszna.



Kwitnąca wiśnia © chirality


Paproć wiosną © chirality

Pokaż trasę GPS

Zalew Zemborzycki

Środa, 27 kwietnia 2016 · dodano: 04.06.2016 | Komentarze 0

Podregulowałem trochę szosówkę po wczorajszej jeździe próbnej i podjechałem nad Zalew kręcić kółka. Na pierwszym jadąc przez Dąbrowę wpakowałem się w jakąś szczelinę. Tak rowerem telepnęło, że spodziewałem się snake'a. W sumie wyszły trzy kółka. Miało być więcej, ale na początku czwartego, gdy już wturlałem się na ul. Żeglarską, poczułem subtelności tekstury asfaltu pod przednim kołem. Jednak kapeć. W pierwszym odruchu miałem zamiar naginać do domu z buta. Koniec końców zaryzykowałem i prawie 5 km udało mi się podjechać na mięknącej dętce. Końcówka, ale nie więcej jak kilometr, już z buta, bo koło zaczynało pływać na zakrętach.


Pokaż trasę GPS

Szosa po raz pierwszy

Wtorek, 26 kwietnia 2016 · dodano: 04.06.2016 | Komentarze 0

Trochę zeszło mi z przeglądem szosówki. Na ten sezon poszedłem w niej w kolor czarny. Wymieniłem linki i pancerze (Shimano), owijkę (Supercorsa) i siodełko (Wittkop medicus gel ze znanej niemieckiej sieci supermarketów, he, he). W poprzednim sezonie zaliczyłem na mokrych liściach glebę, której skutkiem był krzywy hak. Z jego wymianą miałem kłopoty, bo główka jednej ze śrub była wyrobiona, więc skończyło się na rozwiercaniu. Przeserwisowałem też wkład suportu (Shimano Ultegra), którego rzekomo się nie rozbiera. No ale po wyjęciu uszczelek udało się wypłukać brud i stary smar, a potem wcisnąć jego świeżą porcję. Zrobiło to ogromną różnicę. Miałem problem ze ściągnięciem kasety, ale w końcu puściła. Przeserwisowałem też piasty w kołach i po raz pierwszy rozebrałem bębenek, w którym liczba kulek (50) poraża.
Dzisiaj wybrałem się szosówką w tegoroczny dziewiczy rejs (ostatnia jazda była 28 października 2015). Żeby tego było mało, to w zatrzaski też wpiąłem się po raz pierwszy od początku listopada. Wtedy to po powrocie do domu wyprałem buty, odrdzewiłem bloki i jakoś zrobiło mi się ich szkoda na jesień i zimę. Po jeżdżeniu na stalowym góralu, ponownie miałem wrażenie, że delikatna szosówka jest lekko narowista i do tego rozsypie się pode mną gdzieś na trasie. Po serwisie przerzutek biegi zmieniają się płynnie, jak nigdy dotąd. Do tego stopnia, że czasami musiałem zerkać na kasetę, czy łańcuch rzeczywiście przeskakuje. Trochę niedociągnięć wyszło jednak w praniu, no ale do tego służą takie jazdy. Najbardziej irytowała mnie kierownica, która nie była idealnie prostopadła koła i aby jechać prosto musiałem delikatnie skręcać nią w prawo. W sumie wyszło pięć kółek dookoła Zalewu Zemborzyckiego. Na jednym z nich powiozłem się kilka kilometrów na kole jakiejś przełajówki i tyle. Za ciepło dzisiaj nie było, ale z mocnym południowym wiatrem ustawiłem się tak, aby go mieć w plecy na zachodnim brzegu. W Dąbrowie zasadziła się drogówka i wyłapywała łamiących tamtejsze ograniczenie do 60. Na każdym kolejnym kółku omijałem nowe samochody zatrzymane przez dzielnych stróżów prawa.



Szosówka po remoncie © chirality

Pokaż trasę GPS

Zalew Zemborzycki i Polanówka

Środa, 28 października 2015 · dodano: 08.01.2016 | Komentarze 0

Prawie standardowa pętla dookoła Zalewu z dodatkową pętelką przez Polanówkę. Ponownie początek pod oślepiające Słońce wiszące tuż nad horyzontem. Ze względu na to, że DDRy są zasypane liśćmi, a rowerzystów jest niewielu, piesi zaczynają je przejmować. Niestety, ta sytuacja nie poprawi się aż do wiosny. Wiatr ze wschodu trochę przeszkadzał, ale przynajmniej nie ciągnęło od Bystrzycy przejmującym chłodem, jak wczoraj.


Ciąg dalszy modernizacji podjazdu na ul. Romantycznej w Lublinie © chirality



Modernizacja podjazdu na ul. Romantycznej w Lublinie - rzekomi sprawcy © chirality

Pokaż trasę GPS

Zalew Zemborzycki i Polanówka

Wtorek, 27 października 2015 · dodano: 08.01.2016 | Komentarze 0

Prawie standardowa pętla dookoła Zalewu z dodatkową pętelką przez Polanówkę. Przez pierwsze 20 km jazda pod nisko wiszące nad horyzontem Słońce. Momentami nic nie było widać, no ale głupio wyjeżdżać na godzinkę, zabierając ze sobą kilka par różnych okularów. Gdy tylko Słońce zaszło, temperatura odczuwalnie spadła i szczególnie jadąc wzdłuż rzeki było przejmująco chłodno. Do tego mgły i kładące się smugi dymu z pobliskich działek. Co prawda zjazdu/podjazdu, który zaczyna/wieńczy moją pętle nie wyremontowano do końca przed wyborami, ale praca tam wre i podejrzewam, że za kilka dni będzie można się komfortowo przejechać po całości. Mimo, że wyjechałem wcześnie, to i tak powrót już o zmroku. Słońce jest jedyną rzeczą, która najwidoczniej nie przesunęła wskazówek swojego zegara.


Pokaż trasę GPS

Zalew Zemborzycki

Poniedziałek, 26 października 2015 · dodano: 08.01.2016 | Komentarze 0

Najkrótsza z możliwych pętelka dookoła Zalewu. Po zmianie czasu robi się ciemno przed siedemnastą, więc krótki przejazd, ale i tak do domu zajechałem na styk z nocą. Trochę zimnawo, ale przynajmniej na początku towarzyszyło mi zachodzące Słońce i wschodzący Księżyc prawie w pełni.


Modernizacja podjazdu na ul. Romantycznej w Lublinie © chirality

Pokaż trasę GPS

Kapeć nad Zalewem Zemborzyckim

Niedziela, 25 października 2015 · dodano: 08.01.2016 | Komentarze 0

Miała być prawie standardowa pętla dookoła Zalewu z dodatkową pętelką przez Polanówkę. Niestety po ~20 km złapałem kapcia, a że jechałem zupełnie bezbalastowo jeśli chodzi o łatki, pompki, itp., więc czekał mnie 10-km spacer do domu z buta. Biorąc pod uwagę porę roku, pogoda w porządku, bo nawet pojawiło się słońce. Wiatr SW trochę dokuczał, ale łba nie urywał. Na DDR do Zalewu miejscami zwały liści, a do tych po ostatniej glebie mam lekki uraz. Wzdłuż Zalewu wiózł mi się na kole jakiś góral, ale po kilku kilometrach nasze drogi się rozjechały. Po wyjeździe z Polanówki jazda stała się trochę ciężkawa, a gdy na wysokości Dąbrowy zaczęło mi odczuwalnie bić tylne koło wiedziałem, że już pozamiatane. Spacerek do domu nawet przyjemny. Przeszedłem się po lesie, co miało swoje dobre strony. Mogłem się przekonać, że leśne dukty, które zrujnowała zeszłoroczna wycinka, wróciły do stanu używalności i pewnie niedługo się nimi góralem przejadę. W lesie sporo grzybiarzy i z ciekawości poprzyglądałem się trzonkom grzybów, których kępy okalające pnie drzew dopiero co ktoś wykosił. Pewnie ten ktoś wierzył, że zbiera opieńki, ale nic bardziej mylnego. Szczęście w nieszczęściu, że pomimo tego, iż wiele gatunków saprofitów jest trujących, to raczej się po nich z tego świata nie schodzi. No ale epicka sraczka na pewno zrujnuje opinię Bogu ducha winnym opieńkom. Przez przesunięcie czasu, mrok złapał mnie jeszcze na DDR biegnącej od Zalewu – trochę źle, że o siedemnastej robi się ciemno jak w ….



Prostowanie haka na oko © chirality

Pokaż trasę GPS

40 kilometrów z hakiem. I to krzywym

Niedziela, 18 października 2015 · dodano: 08.01.2016 | Komentarze 0

Prawie standardowa pętla dookoła Zalewu z dodatkową pętelką przez Polanówkę. Dosyć paskudny dzień. Z rana padało, ale po południu odpuściło. Postanowiłem się więc przejechać po standardzie, bo z upływem dni pogodowo coraz lepiej nie będzie. Miała być senna pętelka, ale już początek sprowadza mnie do pionu, a właściwie poziomu. Na zjeździe z kładki przez Bystrzycę w okolicy klubu jeździeckiego, gdzie jest dosyć wąski zakręt pod kątem prostym, zaliczam glebę na grubej warstwie mokrych liści. Prędkość niewielka, więc obrażeń żadnych, ale jako że to prawoskręt, obrywa tylna przerzutka. Wszystko zaczyna tam dzwonić, najtwardsze biegi nie wchodzą, ale postanawiam jechać dalej. Zaczyna kropić. Im bliżej Zalewu, tym bardziej intensywnie. Widzę, że jadę w dosyć paskudną chmurę, ale wydaje mi się, że poliże mnie jedynie jej krawędź. Deszcz towarzyszy mi jednak przez jakieś 30 km i kończy się, gdy powracam do miejsca, w którym zaliczyłem glebę. Północna odnoga pętelki już nie tylko bez deszczu, ale i po suchej nawierzchni. Wiatr z południa nie był jakiś wyjątkowo silny, ale i tak dokuczał. Po przyjeździe do domu przyjrzałem się biżej rowerowi, no i widzę, że czeka mnie konkretne prostowanie haka.



Skrzywiony hak w szosówce © chirality

Pokaż trasę GPS